W rękach swetrów moich

W rękawach swetrów moich
i ramion ciepłym gnieździe
wznosiłem cię ku niebu
ku jednej jego gwieździe

Siedziałaś na fotelu
co z miękkich kolan stworzon
zapięta w pocałunków
bezpieczne pasów szelki

I byłem jak niewielu
na wagach twoich złożon
dziś żebrak tych rachunków
wydartych kartek - wielki

Dłoń zaobrączkowałem
herbaty kubka uchem
twe lico pokraśniało
tak ciałem mym jak duchem

Anonse liter moich
co z czubka pióra płyną
osiadały na twym sercu
dziś pewnie tylko giną

W godzinach twych tajemnic
i cichych łun wieczorów
karmiłem cię grzybową
z przyszłości muchomorów

Dziś sam jako zatruty
przesnuwam swoje dzionki
ni żyję, piję, śniwam
ni tańczę, śpiewam mrzonki

A ty czarna gołębico
ptaku moich parapetów
swej hierarchii groźna lwico
lecz i papier dla poetów

Szybuj dumnie z wiatru tchnieniem
ciesz się jutrem, ciesz wspomnieniem
delty skrzydeł niech tną chmury
fruń nad pola, fruń nad mury

Twe walory dziś już inny
na swój sposób światu głosi
jam i tak w poczuciu - winny
wybacz, psor twój, Jacek prosi.

...wstecz